Nie mając szans na dialog Papuasi wykształcili jedną skuteczną strategię przetrwania: brutalne odstraszające sztuki wojenne i kanibalizm. Kanibalizm, który w przeważającej większości dotyczył właśnie wrogów i miał na celu symboliczne przejęcie ich siły i zdolności. Będąc w tak głębokim odosobnieniu, nie prowadząc żadnej wymiany dóbr, nie mogąc się porozumiewać między sobą, plemiona Papuasów z początku XX wieku reprezentowały najbardziej rdzenną i najlepiej zachowaną kulturę pierwotną, czystą, niczym nie skażoną, nie ulegającą wpływom i zmianom od wieków.

W tych warunkach, powstawały najbardziej cenione dziś dzieła sztuki plemiennej, tworzone na potrzeby życia codziennego i wykorzystywane przez Papuasów podczas przepełnionych magią obrzędach i ceremoniach.

Można by sądzić, że złoto, bogactwo naturalne Nowej Gwinei, uważane przez wielu za dar od niebios mogło przynieść Papuasom jedynie lepsze jutro, czego paradoksalnie oni sami wcale nie oczekiwali. Gdy pięćdziesiąt lat później na Nowej Gwinei zaczęto wydobywać na skalę przemysłową miedź i złoto, dla Papuasów rozpoczął się początek dramatycznego końca. Końca ich wielowiekowej tradycji, wierzeń, kultury, końca ich tożsamości… końca, który z perspektywy czasu okazał się równie brutalny w stosunku do samych Papuasów, co Papuasi względem swoich wrogów.

Tytuł kolekcji – ZŁOTO PAPUASÓW – symbolizuje przewrotność i paradoks losów Papuasów. Odkrycie drogocennego kruszcu na Nowej Gwinei było jedną z kluczowych przyczyn, mającą pośrednio wpływ na upadek tradycji i upadek sztuki plemiennej, czyniąc dzisiejszych Papuasów uboższych kulturowo i coraz bardziej zależnych od świata zewnętrznego. Ezoteryczne dzieła sztuki, obecne w wioskach nawet przez kilkaset lat, Papuasi w drugiej połowie XX wieku oddawali białym za bezcen, otrzymując przysłowiową paczkę papierosów. Dziś te same dzieła sztuki stały się cenniejsze niż owo złoto. Podczas gdy notują one rekordowe ceny na rynkach światowych, niejednokrotnie przekraczające milion dolarów, Papuasi żyją skupieni na wytwarzaniu pamiątek dla turystów, masek, rzeźb, dających kilkanaście dolarów zysku.

Kolekcja sztuki plemiennej „ZŁOTO PAPUASÓW – wymierająca sztuka z Nowej Gwinei” nie ma precedensu w Polsce i daje możliwość podziwiania najcenniejszych eksponatów sztuki plemiennej, które powstawały z potrzeby ducha rdzennych mieszkańców. Dzieła sztuki, stworzone przez anonimowych artystów, które były w praktyce wykorzystywane do bieżących obrządków jak i ceremonialnych tradycji. Świadectwo ich prawdziwej tożsamości.

Maria Magdalena Kwiatkiewicz

Nie ma chwili, by siedziała w miejscu. Od trzynastu lat przemierza świat, zapisując na matrycy aparatu i we własnej pamięci, jak inaczej może on wyglądać. W odwiedzanych przez siebie zakątkach, najbardziej fascynują ją ich mieszkańcy. Na tybetańskich stepach, indyjskich ulicach, w ekwadorskich dżunglach i afrykańskich wioskach spotyka inspirujących ludzi, których pyta: kim są? Jak żyją? Dlaczego tak a nie inaczej? Uczy się rozumieć odpowiedzi, bez przykładania własnych miar i bez oceniania. Odnosimy się tylko do tego, co znamy, dlatego stale poszerza swoje pole odniesienia. Chce jeździć dalej, pytać więcej, badać wytrwalej. Nie wie ile dokładnie kilometrów już przemierzyła, ani ile chwil spędziła w drodze. Ale jedno wie na pewno: ile radości, zaintrygowania i wiedzy dają  jej podróże. Liczy, ze zobaczycie to wszystko na zdjęciach.

www.facebook.com/MagiaMiejsc.Kwiatkiewicz

Podczas Igrzysk rozgrywano zawody w 37 różnych konkurencjach sportowych, w których brało udział około 3000 sportowców z całego Świata. Tradycyjne sztuki walki odbywały się głównie w nowoczesnej hali sportowej ale te najbardziej spektakularne dyscypliny takie jak na przykład łucznictwo konne, wyścigi chartów, polowanie z ptakami drapieżnymi (orły i sokoły), zapasy na koniach czy wzbudzająca największe emocje konkurencja Kok-Boru (drużynowa gra polegająca na rzucaniu martwego kozła do betonowych „bramek”) odbywały się w przestrzeni otwartej, w stepie. Wioskę olimpijską tworzyło w malowniczej Dolinie Kyrchyn blisko 1000 jurt przywiezionych przez przedstawicieli wszystkich regionów Kirgistanu. To tam można było być świadkiem zawodów w stawiania jurt na czas. A wszystko to ubarwione codziennymi występami artystów kraju gospodarzy oraz gości z różnych stron świata prezentujących swoją kulturę i tradycję. Całość zorganizowana z wielkim rozmachem.

Uzupełnieniem prezentacji jest wystawa fotograficzna z tego wydarzenia.